Deze architectuur is een stroming in het traditionalisme in Nederland (1925-1955). Het is ontstaan rondom de Delftse hoogleraar ir. Marinus Jan Granpré Molière (1883-1972).
De naam werd geïntroduceerd door de architect Jacobus Oud van de kunstenaarsgroep De Stijl.

De Delftse School streefde naar een architectuur, gebaseerd op universele normen en waarden. Daarnaast wilde men de traditie van de Nederlandse plattelandsbouw in ere houden. Deze traditie was een reactie op de Amsterdamse School die volgens de traditionalisten te decoratief was ingesteld en een tegenhanger van het Nieuwe Bouwen dat een industriële vorm van bouwen voorstond.
Men greep terug op het rationalisme van Hendrik Petrus Berlage (1856-1934).

Volgens de architecten lag schoonheid juist in de eenvoud en was een goede harmonie tussen massa, ruimte en lichtval belangrijk. De architectuur moest nederig zijn en vooral niet opvallen. De functie van een gebouw moest tot uitdrukking komen in de vorm.
Vandaar werd ook een groot onderscheid gemaakt in de vormgeving van woonhuizen (simpel en ingetogen) en publieke gebouwen als stadhuizen en kerken, die juist monumentaal moesten zijn om hun functie te benadrukken.
Met name op de katholieke kerkenbouw had de Delftse School grote invloed.