In 1974 werd hier in de vier Nijverheidsstraten, als stadsvernieuwingsproject, begonnen met de nieuwbouw van 121 woningen. In 1975 werd de laatste woning opgeleverd.
Het ontwerp ervan was van T.A.J. Janssen van Architectenbureau Van Heelsbergen.

Het oude krappe stratenpatroon werd in tact gelaten. Om de beperkte ruimte van de parallelle straat toch volgens de nieuwe normen te kunnen bebouwen, bedacht men iets creatiefs: om en om blokjes van twee woningen, afwisselend met de voorkant van de ene en dan weer naar de andere straat.

De oorspronkelijke bebouwing van de Nijverheidsstraatjes dateerde uit de jaren 1872-1875, toen dit deel van Klarendal vol werd gebouwd met kleine krappe arbeiderswoningen zoals nu nog in de Paulstraat staan.
Deze 91 woningen werden gebouwd door de woningbouwvereniging 'De Nijverheidsstichting'.
Zij waren bedoeld voor de werkende stand als een soort “spaarkaswoningen”. Na 25 jaar bewoning zouden de huiizen eigendom worden van de huurders: 'het bouwen van woningen uitsluitend bestemd voor den werkman, die eigenaar kan worden van het gedurende zekeren tijd door hem bewoonde huis'. De huur wordt gezien als rente en aflossing van de bouwkosten.
Het plan mislukte: de inleg en de huur bleken niet op te brengen, en nieuwe huurders waren niet in staat zich in te kopen (bij beëindiging van de huur kreeg de huurder zijn inleg terug; de nieuwe huurder moest dat bedrag als inleg betalen). Dus werden de huizen uiteindelijk toch op de normaal verhuurd.
Aan de straten waar die woningen kwamen, verbond de stichting haar naam.

Na de 2e Wereldoorlog verslechterde de staat van deze bebouwing snel, zoals ook elders in de buurt, m.n. in de Rappardstraat en de Javastraat.

Slopen dus! Dat was in veel steden schering en inslag, om grootse plannen als verkeersdoorbraken en torenflats te kunnen realiseren. Dat wilde ook de verantwoordelijke wethouder Bisterbosch. Klarendal werd daarbij door hem omschreven als ‘een oude wastobbe, die je wel kunt repareren, maar toch uit de tijd blijft’. Inspraak vond hij flauwekul.

In 1970 brak er een volksopstand uit tegen de verloedering van de wijk waarbij dichtgetimmerde huizen in brand werden gestoken en buurtbewoners slaags raakten met de politie. Voorman van het Klarendalse verzet was Tempo van Vlaanderen. En ook het kabouterraadslid Willem van Haeren wist bewoners te mobiliseren tegen ‘de gemeentelijke stoomwals’.

Door het verzet koos het gemeentebestuur eieren voor zijn geld en werd er voor een combinatie slopen en renovatie gekozen. Zo kreeg Klarendal zijn eigen ‘bouwen voor de buurtplugin-autotooltip__plain plugin-autotooltip_big 'Bouwen voor de buurt'is de aanduiding voor de filosofie achter de stadsvernieuwing die sinds 1973 op kwam. De stadsvernieuwing richt zich op bewoners en buurten. Buurtbewoners in de oude stadswijken krijgen – vaak na felle protesten tegen sloopplannen – een stem in wat er met hun huis en hun buurt gaat gebeuren. Dat betekent meestal opknappen wat er staat en alleen sloop/nieuwbouw als het echt niet anders kan.’-ontwikkeling, waarbij de Nijverheidsstraatjes de spits afbeten.

In 1974 gaven Tempo van Vlaanderen en de echte burgemeester J.A.F. Roelen in 1974 een gezamenlijke rondleiding door de wijk aan staatssecretaris Jan Schaefer. De aangekondigde bulldozers van eind jaren zestig waren definitief een halt toe geroepen.

De Nijverheidjes zijn tegenwoordig eigendom van de Stichting Volkshuisvesting.